Menu
Mam nowe cele, ale też mnóstwo niesamowitych wspomnień!

Mam nowe cele, ale też mnóstwo niesamowitych wspomnień!

– Poprzeczkę podnosiliśmy stopniowo. Nowo powstającą salę pooperacyjną Kliniki Ortopedii i Rehabilitacji Szpitala Bródnowskiego wyposażyliśmy w profesjonalne łóżka ortopedyczne. I gdy w 2012 roku otrzymaliśmy status OPP, postawiliśmy sobie za cel niesienie pomocy dzieciom z poważnymi problemami ortopedycznymi. Polscy lekarze byli często bezradni, a rodzice, słysząc wyrok „amputacja” i nie godząc się na niego, szukali pomocy poza granicami kraju – o życiu w przestworzach i niesieniu pomocy rozmawiamy z Małgorzatą Nowotnik z Fundacji Kochaj Życie.

Rozmawiali MAŁGORZATA PUCZYŁOWSKA i RAFAŁ KORZENIEWSKI

Jakie były początki Fundacji Kochaj Życie?

Można powiedzieć, że były dwa po­czątki. Pierwszy to ten, gdy poznałam mojego męża. A drugi, gdy założyłam fundację, bo pierwszy fakt ma ścisły związek z drugim. Mamy z mężem po­dobne charaktery, a naszą wspólną ce­chą zawsze było to, że lubiliśmy poma­gać. Kiedy pracowaliśmy razem w PLL LOT – mąż jako pilot, a ja jako ste­wardessa – pomagaliśmy przyjaciołom i znajomym w różny sposób, ale naj­częściej realizując na zachodzie recep­ty, gdyż w kraju nie wszystkie lekarstwa były dostępne. Bardzo często zdarzało się, że przed odlotem obok służbowych drzwi pokoi stewardes czy pilotów na lotnisku ustawiały się kolejki potrzebu­jących z receptami. Często było to bła­ganie ze łzami w oczach. Kiedyś popro­siłam męża, który miał lot do Frankfur­tu, żeby kupił mi rajstopy. Mąż wrócił bez rajstop i powiedział: wybacz, ale miałem tyle recept, że nie zdążyłem. Jak tu się na niego gniewać, skoro sy­tuacja była tak oczywista? Pomoc lu­dziom w potrzebie jest istotniejsza. I to właśnie mąż przekonał mnie, żebym po przejściu na emeryturę kontynuowała działalność charytatywną w Fundacji Kochaj Życie, którą założyłam w 2007 roku na lotnisku. Początkowo wspiera­liśmy przede wszystkim pracowników obsługi pasażerskiej, dopiero później rozszerzyliśmy działalność.

Z synem Piotrem w Pekinie

Z synem Piotrem w Pekinie

Teraz fundacja zajmuje się dziećmi, dla których często w kraju jedyną możliwo­ścią leczenia jest amputacja ręki lub nogi. Jak doszło do tego, że dowiedzie­liście się o dr. Drorze Paleyu, wybitnym chirurgu i ortopedzie, i jego klinice?

Poprzeczkę podnosiliśmy stop­niowo. Nowo powstającą salę po­operacyjną Kliniki Ortopedii i Re­habilitacji Szpitala Bródnowskiego wyposażyliśmy w profesjonalne łóż­ka ortopedyczne. I gdy w 2012 roku otrzymaliśmy status OPP, postawi­liśmy sobie za cel niesienie pomocy dzieciom z poważnymi problemami ortopedycznymi. Polscy lekarze by­li często bezradni, a rodzice, słysząc wyrok „amputacja” i nie godząc się na niego, szukali pomocy poza grani­cami kraju. To nie kto inny, a właśnie zdesperowani rodzice znaleźli klinikę dr. Drora Paleya w West Palm Beach na Florydzie. To tam wiele polskich dzieci, którym w kraju jako jedyną alternatywę proponowano amputa­cję, odzyskało nadzieję na przejście przez życie na własnych nóżkach, na sprawność i normalne funkcjonowa­nie w przyszłości.

Określenie „dzieci z poważnymi proble­mami ortopedycznymi” brzmi bardzo sucho, nie daje wyobrażenia o ogromie tragedii i desperacji rodziców. Jakie to przypadki?

Są to przede wszystkim schorzenia o charakterze skomplikowanych, wro­dzonych deformacji kostno-stawo­wych, często o podłożu genetycznym, ale również o nieznanej przyczynie. Wady te obejmują różny zakres pa­tologii i mogą występować w różnych konfiguracjach, ale ich cechą wspólną jest rzadkie występowanie w popula­cji, czego konsekwencją są trudności zarówno diagnostyczne, jak i przede wszystkim terapeutyczne.

Marian Nowotnik Ił-62M – rok 1989 lot z Toronto

Marian Nowotnik Ił-62M – rok 1989 lot z Toronto

Organizujecie wyjazdy na leczenie do kliniki dr. Paleya w West Palm Beach na Florydzie. Nie można tych dzieci leczyć w kraju?

Przez wiele lat rodzice robi­li wszystko, aby zebrać pieniądze na operację w USA. Były to często mi­lionowe koszty, a do tego niezbędne było wynajęcie mieszkania na kilka miesięcy. W 2014 roku nasza funda­cja jako pierwsza zaprosiła dr. Paleya do Polski. Skonsultowano wówczas ponad 30 dzieci. Lekarz jeszcze trzy­krotnie przylatywał do Polski, konsul­tując każdorazowo ponad 100 dzie­ci. Widząc, jak ogromna jest potrze­ba pomocy chorym dzieciom, nasza fundacja dołożyła starań, finansu­jąc szkolenie dwóch polskich lekarzy w klinice doktora Paleya na Florydzie. Jesteśmy z tego dumni, bo dzięki te­mu dziś przeprowadzamy takie opera­cje w kraju. Choć wciąż są drogie, to jednak o wiele tańsze niż w Ameryce.

Wśród zawodowych osiągnięć dr. Paleya jest opracowanie jednej z metod wy­dłużania nóg. Nogi nierównej długości to nie jest tylko problem natury este­tycznej, wiąże się też z mniejszymi lub większymi ograniczeniami. Zajmujecie się też takimi przypadkami?

Dr Paley ma wiele osiągnięć i pa­tentów. Nasi lekarze, odbywając sta­że i praktyki na Florydzie, asystowali doktorowi Paleyowi przy najbardziej skomplikowanych operacjach i dziś podejmują się podobnych w Polsce. Dr Paley oraz dr Feldman kilka razy w roku przylatują do Warszawy, aby wraz z wyszkolonymi przez siebie le­karzami przeprowadzić te najbardziej trudne i skomplikowane operacje. By­wa też, że pacjent jednak leci za ocean. Jako fundacja nie różnicujemy przy­padków, ale wiele czynników, nie tylko finansowych, składa się na to, czy da­nemu pacjentowi można pomóc.

Dr Paley to wybitny lekarz, ale jaki to człowiek?

To wspaniała, bardzo ciepła osoba. Ma jeden cel – nieść pomoc tym cier­piącym dzieciom i dorosłym, którym nikt nie dał rady pomóc. Wielokrot­nie trafiają do niego pacjenci po kil­ku, a niekiedy i kilkunastu nieudanych operacjach. Doktor ratuje i doprowa­dza ich do pełnego zdrowia. To jest je­go największą pasją.

Osiągnięcia i możliwości, jakie oferuje nam medycyna, są niesamowite, ale jest jeszcze proza życia. Potrzebne są pieniądze na leczenie. Jak je zbieracie?

To jest bardzo ciężkie zadanie, bo podopiecznych mamy sporo, a koszt jednej operacji, nawet jeśli odbywa się ona w kraju, jest ogromny. Zbieramy pieniądze w różny sposób. Organizu­jemy bale charytatywne, pikniki, licy­tacje, loterie, uśmiechamy się do bo­gatych firm o wsparcie, prosimy o 1% podatku. Ludzie są dobrzy, pomagają.

Jesteście organizacją pożytku publicz­nego. Oznacza to, że każdy z nas może przekazać 1% swojego podatku, po pro­stu wpisując numer KRS Fundacji. Ale to też ścisły nadzór państwa nad tym, czy te pieniądze są właściwie wydawane. Czy jest to uciążliwe?

Nie jest. Zaufanie wchodzi po schodach, a zjeżdża windą – mówi przysłowie. Łatwo stracić zaufanie budowane latami. Gdybyśmy je za­wiedli, moglibyśmy się obawiać jakie­gokolwiek nadzoru. Ale działamy już bardzo długo, mamy swoją renomę i szacunek wśród sponsorów, którzy wspierają nas oraz podopiecznych. Oni są dla nas najważniejsi. Nasza skrupulatna księgowa pilnuje każdej złotówki.

Kair - podczas miesięcznego pobytu załogi. Loty dla Egipt Air

Nie daje mi to spokoju, skąd nazwa fun­dacji, skądinąd piękna?

Zakładając fundację w 2007 roku, postanowiliśmy ją tak spontanicz­nie nazwać. Oprócz zdrowia w sta­tucie mamy zapisane dbanie o kul­turę, jej dobro i dziedzictwo, a tak­że kultywowanie tradycji lotniczych i patriotycznych.

Mąż jest pilotem samolotu pasażer­skiego, pani stewardesą – romantyczna historia. I nie był to chwilowy romans, jesteście ze sobą do dzisiaj…

Nasze życie zawsze było pełne zro­zumienia i wzajemnego poszanowa­nia. Miłość i obopólna fascynacja to podstawa naszego związku, ale waż­ne też były wspólne pasje. Kiedy się poznaliśmy, pracowałam na lotnisku w obsłudze naziemnej. To Marian na­mówił mnie do latania i wtedy zaczęła się nasza wspólna podniebna przygo­da. Odbyliśmy razem około 100 lo­tów. Zwiedziliśmy niemal cały świat. Byliśmy m.in. w Chinach, Kanadzie, Singapurze czy Senegalu. W wielu miejscach mamy serdecznych przyja­ciół, z którymi do dziś utrzymujemy kontakty. Mąż imponował mi swoją odwagą, opanowaniem w trudnych chwilach. Kiedy latałam z nim, tak bardzo ufałam jego wiedzy i zdolno­ściom, że nie czułam nigdy strachu, nawet kiedy zdarzały się niebezpiecz­ne momenty. Dziś, choć jesteśmy mał­żeństwem już prawie pół wieku, nigdy nie nudzimy się ze sobą. Bo mamy no­we cele, ale też mnóstwo niesamowi­tych wspomnień.

Dziś każdy – o ile chce – może mieć pasz­port w szufladzie. Zresztą, aby wyjechać do wielu krajów, wystarczy nam sam do­wód. Wtedy podróżować za granicę mo­gli nieliczni. Zazdroszczono wam?

Może troszkę znajomi nam za­zdrościli, w kraju przecież było szaro i biednie, a my nie dość, że byliśmy razem w domu i w pracy, to jeszcze mogliśmy dzielić się najpiękniejszy­mi wrażeniami, odkrywaniem zupeł­nie innej rzeczywistości. Jednak, kiedy urodził się nasz syn Piotr, postanowi­liśmy, że od tej chwili nie będziemy latać razem. Przeszłam do obsługi naziemnej. Przez następne lata, gdy jedno odbywało rejs, drugie zostawa­ło w domu i cały czas myślami byli­śmy z drugą połową. Były to wówczas bezustanne rozstania, oczekiwania i upragnione powroty.

Marian Nowotnik - Sydney

Marian Nowotnik – Sydney

Zwiedziliście kawał świata. Dalej razem podróżujecie?

Jeśli podróżujemy, to oczywiście zawsze razem. Ale już nie są to zbyt dalekie podróże. Pandemia zmieniła wszystko, poza tym już nie jesteśmy najmłodsi. Najbezpieczniej czujemy się we własnym domu z ogrodem. Chcę mieć jeszcze dużo siły na pracę w fundacji, więc wolne chwile prze­znaczam na dbanie o zdrowie i wy­poczynek. Wszystko, czego potrzebu­jemy, mamy na miejscu. Wspiera nas syn, który, mimo że jest tak daleko, bardzo się o nas troszczy.

No właśnie, udało się go zarazić pasją do lotnictwa lub przynajmniej do podróży?

Piotr w czasie wakacji czy ferii czę­sto podróżował z nami, latając na naj­dalsze trasy: do Ameryki, Chin, Singa­puru i innych miejsc. Latanie z nami po świecie oczywiście zaowocowało miłością do lotnictwa. Ukończył teore­tyczny kurs szybowcowy na Politechni­ce Warszawskiej, wykonał na szybow­cach kilkadziesiąt lotów z instrukto­rem, po których wyleciał samodzielnie. Być może dalekie podróże sprawiły, że już jako dorosły mężczyzna wraz ze swoją żoną postanowił zamieszkać w egzotycznej Australii. Ale tam ży­cie poświęcił muzyce. Mieszka od 20 lat w Melbourne, gdzie ukończył kon­serwatorium muzyczne. Komponuje i gra na wielu współczesnych i daw­nych instrumentach. Często można go usłyszeć w Polsce podczas występów m.in. z zespołem Arboretum czy z ro­dziną Steczkowskich. Jesteśmy z niego bardzo dumni i bardzo stęsknieni. Na szczęście powoli zbiera się do powrotu do kraju…

Wykorzystano zdjęcia z rodzinnego archiwum państwa Nowotników.

Udostępnij

Możliwość komentowania jest wyłączona.